Tylko szczęście jest prawdziwym życiem

otwarcie wystawy: 21 września 2018, godz. 18:00        

Centrum historii miejskiej Europy Środkowo-Wschodniej
6 Bohomoltsia Str., 79005 Lwów, Ukraina  
www.lvivcenter.org

czas trwania wystawy: 21 września – 21 grudnia 2018

Wystawa Zuzanna Ginczanka. Tylko szczęście jest prawdziwym życiem jest próbą przedstawienia postaci i twórczości polskiej poetki żydowskiego pochodzenia – Zuzanny Ginczanki, jednej z bardziej utalentowanych, a jednocześnie niedocenionych kobiet piszących w dwudziestoleciu międzywojennym.

Niezwykła postać i twórczość Zuzanny Ginczanki zostanie zaprezentowana poprzez archiwalia z kolekcji Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie – rękopisy i fotografie z prywatnych albumów Ginczanki, jak również wybrane przez kuratorów Fundacji Polskiej Sztuki Nowoczesnej dzieła sztuki współczesnej, które w metaforyczny sposób odnoszą się zarówno do jej życia, jak i poezji. Ekspozycja jest próbą przełożenia świata poetyckiego na język sztuk wizualnych, złączenia świata obrazu i słowa.

Zuzanna Ginczanka – urodziła się w 1917 roku w Kijowie. Pochodziła z rodziny zasymilowanych rosyjskich Żydów. Po wybuchu rewolucji październikowej jej rodzina przeniosła się z Kijowa do Równego na Wołyniu. Ginczanka samodzielnie nauczyła się języka polskiego (w domu mówiło się po rosyjsku), który wybrała na język swojej twórczości. Debiutowała utworem Uczta wakacyjna (1931) zamieszczonym w gazetce polskiego gimnazjum w Równem, do którego uczęszczała. W 1934 roku jej wiersz Gramatyka został wyróżniony na Turnieju Młodych Poetów ogłoszonym przez „Wiadomości Literackie”. Studiowała pedagogikę na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Należała do kręgu Skamandra, przyjaźniła się z Julianem Tuwimem i Witoldem Gombrowiczem, była stałą bywalczynią słynnej kawiarni Ziemiańska. Publikowała w „Wiadomościach Literackich” i „Skamandrze”, współpracowała z tygodnikiem satyrycznym „Szpilki”. Po wybuchu II wojny światowej uciekła do Lwowa. Po wkroczeniu do Lwowa wojsk niemieckich Ginczankę zadenuncjowała dozorczyni, niejaka Chominowa, uwieczniona w wierszu [***] (Non omnis moriar). Poetka cudem uniknęła aresztowania, musiała uciekać ze Lwowa do Warszawy, potem do Krakowa, gdzie się ukrywała. Pod koniec roku 1943 lub na początku 1944 aresztowało ją gestapo. Została zamordowana przez Niemców w 1944 roku w Krakowie. Za życia poetki ukazał się tylko jeden zbiór wierszy – O centaurach opublikowany w 1936 roku