Fundacja Polskiej Sztuki Nowoczesnej

Résumé

„Miedzioryt to sztuka wytężonej uwagi i skupienia, sztuka dla tych, którzy znajdą czas na zagłębienie się w poszczególne plany ryciny, dotrą do zaułków, otchłani i korytarzy świata na nich przedstawionego. Poddadzą się niesamowitości zestawień, oniryczności wizji, fantastyczności elementów, choć zawsze pozostanie jakiś element do końca niewiadomy, zaskakująco niepokojący. Tak opisać można dzieło twórcy, który przez dziesiątki lat codziennej, zdyscyplinowanej pracy ze szkłem powiększającym, rylcem, miedzianą płytą, rysunkami przygotowawczymi i refleksją na temat tego, jak zbudować doskonałą kompozycję, stwarza swój własny artystyczny kosmos. Arcycierpliwie przekuwa myśli i wyobrażenia na linie i punkty, świadom, że nic nie może być przypadkowe, nieprzemyślane, że margines dowolności i błędu jest niewielki, a efekt finalny widoczny będzie dopiero po tygodniach, czasami – miesiącach. (…)

W swej najnowszej pracy (Autoportret, 2017) autor zaskakuje nas jednak. Po półwiecznej artystycznej wędrówce i mozolnym trudzie opanowywania zapomnianej już dziś techniki miedziorytu doszedł do miejsca, z którego spogląda na swój wybór. Staje przed nami en face, wychodzi ze swej „skorupy”, prezentując się jakby na tle kurtyny – artysta dojrzały, podróżnik po rzeczywistości niedopowiedzianej, który przeszywa nas wzrokiem, a właściwie jednym okiem, gdyż drugiej strony swego oblicza nie ujawnia. Możemy się jedynie domyślać, że w metaforycznym sensie kryje się ona w innej, powstałej w tym samym czasie rycinie pod znamiennym tytułem Résumé (2017). Osnowę tej pracy stanowi proces scalania i rozpadu, wyłaniania się, transformacji i obumierania. Oto stos powalonych rusztowań, belek, drabin, szalunków i szkieletów konstrukcji. A przecież czujemy, że to tylko powłoka, że głębiej istnieją nienaruszone bryły, niezniszczone struktury, świat zachowany, trzon niemożliwy do unicestwienia.  (…)

Sięgając jeszcze głębiej do dorobku artysty, nie można nie wspomnieć rycin: Klatka (1988), Krata, Skorupa (1989) i Lina (1991), które w momencie powstania były próbą konfrontacji ze stworzonym prawie dwadzieścia lat wcześniej linorytem Portret z blizną (1971) – pracą, która kiedyś przesądziła o wielkim sukcesie artysty. Skórczewski powrócił w tych rycinach do zniewolonej, osaczonej i zamkniętej postaci ludzkiej. W młodzieńczym linorycie postać przypominała górę, teraz góra jednoznacznie przyjęła postać człowieka. (…)

Dziś podróżnik po światach nieznanych w swoim ostatnim autoportrecie odwraca do nas twarz człowieka, który – jak się wydaje – osiągnął idealną równowagę między przekazem a jego formą, ale też artysty, dla którego praca nad miedzianą płytą stanowi nieprzerwanie fascynującą drogą. Towarzyszy mu w niej żona Magda Konior-Skórczewska, muza i wierna współuczestniczka artystycznych zmagań, od lat prowadząca domową oficynę drukarską i przygotowująca oraz wykonująca wszystkie odbitki miedziorytów męża. (…)„

Barbara Kokoska

 

Krzysztof Skórczewski

Urodził się w 1947 roku w Krakowie. W latach 1965–1971 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie uzyskał dyplom na Wydziale Grafiki. Do 1976 roku stworzył trzydzieści linorytów, uprawiał też grafikę użytkową. W trakcie studiów w Królewskiej Wyższej Szkole Artystycznej w Sztokholmie podjął próbę rytowania w miedzi (1976). Od tego czasu stworzył ponad dwieście trzydzieści miedziorytów. W 1994 roku zaczął też tworzyć cykle pasteli, akwareli i rysunków. Przez ponad czterdzieści lat pracy artystycznej jego dzieła były prezentowane na ponad dwustu wystawach zbiorowych i licznych wystawach indywidualnych. Brał udział w wielu aukcjach charytatywnych. W latach 1995–2004 wykładał w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. W 2003 roku prowadził zajęcia na Uniwersytecie Stanowym Utah w Logan (USA). Od 2004 roku jest profesorem Uniwersytetu Rzeszowskiego. W 2010 roku brał udział w międzynarodowym sympozjum La Continua Fortuna di Raffaello w Urbino (Włochy). W 2012 i 2015 roku prowadził wykłady i spotkania ze studentami Wydziału Grafiki Uniwersytetu Tsinghua w Pekinie (Chiny). Od 2014 roku bierze udział w projekcie mającym na celu utworzenie Centrum Grafiki w chińskim Nantong. Jest członkiem Société des Peintres-Graveurs Français, a od 2013 roku – członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności. Zdobywca licznych nagród. Jego prace znajdują się w wielu kolekcjach w kraju i za granicą.

www.skorczewski.com

Udostępnij


07.12.2017 – 09.03. 2018

kurator:

Piotr Nowicki